Het vosje en ik
Gisteren was een dag die ik me nog lang zal herinneren. Rond een uur of half zes in de ochtend werd ik gewekt door een geluid dat ik niet kon thuisbrengen. Het leek alsof er herrie in het kippenhok was, maar toch ook niet. Na een poosje hield het op en dommelde ik in slaap. Een kwartiertje later werd ik alweer wakker en nu klonk het dichterbij. Ik stond op, trok mijn badjas aan en schoot in mijn slippers. Intussen was Biko, onze oude hond, gaan blaffen en toen ik beneden kwam stonden we oog in oog met een jong vosje. Het beestje keek ons even verbaasd aan en toen ik stilletjes naar de living sloop om mijn smartphone te nemen – dit moment wou ik natuurlijk vastleggen, want niemand zou mij geloven – had Biko met zijn geblaf het jonge diertje weggejaagd. Ik zag het jonge vosje nog net naar de achtertuin lopen.
Als een magneet werd ik naar buiten gezogen. Waar was het vosje heen? Bij de kippenren aangekomen merkte ik een lichte commotie en opnieuw hoorde ik dat vreemde geluid. Natuurlijk, waarom had ik het niet eerder herkend; het leek op zacht geblaf. Het kwam van het vosje, dat hulpeloos jammerde en op zijn moeder riep.
Een betoverend moment
Ik hurkte neer en dit wonderlijk mooie beestje kwam dichterbij. Het vosje en ik zaten amper een meter van elkaar. Voorzichtig haalde ik mijn smartphone uit de zak van mijn badjas en legde dit betoverende ogenblik vast. Wanneer ik geen foto’s genomen had, zou ik twijfelen of dit moment echt was. Ik had mezelf in mijn arm moeten knijpen of zo.
Maar dit was echt. Het was een magisch moment, eentje om in te kaderen. Al snel kwam het besef dat dit vosje duidelijk de weg kwijt was. Dat hij zijn moeder zocht. Hoe kon ik helpen? Wat moest ik doen? Had hij honger? Moest ik hem lokken, vangen …?
Kom terug …
Ik besloot eten te halen, maar wat eet een jong vosje? Hondenbrokken? Nee, te groot voor zo’n klein beestje. kattenbrokjes? Ja, dat leek beter. Vosje zat nog steeds op de plek waar ik hem achtergelaten had. Voorzichtig schoof ik het schaaltje met kattenbrokjes in zijn richting, maar dat had ik beter niet gedaan. Zijn neusje speurde de geur van de brokjes en dat beviel hem blijkbaar niet. Hij draaide zich stilletjes om en liep jammerend de braakliggende weide van de buren in. ‘Hey vosje … kom terug, ik wil je redden.’
Voor het eerst realiseerde ik mij dat het koud was, 3°! Daar stond ik om twintig na zes in de ochtend, nog steeds in mijn badjas en op slippers over de omheining lokkende geluidjes te maken, maar vosje verdween stilletjes in het hoge gras.
Ik moest me snel aankleden, want zo kon ik niet bij de buren op vossenjacht. Guy lag nog vredig te slapen en werd door mijn enthousiasme en uitzinnigheid abrupt uit zijn slaap gerukt. ‘Er zit een klein vosje in de tuin!’, zei ik opgewonden en mee schoof ik de foto onder zijn neus.
Een laatste poging
Even later stond ik aangekleed en gevolgd door Guy weer buiten, maar er was geen vosje meer te bespeuren. Ik liep nog even door de straat, de tuinen inspecterend en zoekend naar mijn nieuwe vriendje, maar helaas. Tegen half acht verwittigde ik de buren via WhatsApp en deelde ik mijn foto en verhaal met de wereld.
Na dit geweldige avontuur was en is nog steeds mijn grootste bekommernis, dat het vosje zijn moeder niet teruggevonden heeft. Zal ik het ooit weten? Ik ben gisteren regelmatig terug naar onze ontmoetingsplek gegaan in de hoop hem terug te zien. Als onze schapen en kippen konden praten hadden ze mij beslist meer verteld.
Alweer een reddingsactie
Alsof mijn ontmoeting met het vosje nog niet genoeg was, heb ik gisteren ook nog een vogeltje gered. In de vooravond kwam Jipke onze kater met een vogeltje in zijn bek de keuken binnengewandeld. Hij schrok zo erg van mijn gekrijs dat hij het arme ding onmiddellijk losliet.
Daar stond ik, met een vogeljong in mijn hand. Enkele minuten later zouden we gaan eten. Ik zocht naar een doosje en gaf het vogeltje een voorlopig onderkomen, ver weg van de poezen. Aan tafel discussieerden we over het lot van dit vogeltje en de meningen waren verdeeld.
Waar kwam dit vogeltje vandaan? Wat was dit voor een vogel? We besloten de doos op het dak van de carport te plaatsen, in de hoop dat de ouders van het vogeltje de meesjes uit het vogelkastje ernaast waren.
De mezenouders hadden geen aandacht voor het jong. Ik zag geen andere oplossing dan het beestje een nachtje rust te gunnen en haalde hem weer naar binnen.
De wet van de sterkste
Vanochtend, opnieuw voor dag en dauw, hoorde ik het vogeltje vanachter de deur sjilpen. Toen ik de kamer binnenkwam bleef het stil. Ik zat met een dilemma; dit vogeltje naar het dierenopvangcentrum brengen of het vrijlaten in de hoop dat het alsnog door zijn moeder gevonden wordt. Het werd de laatste optie. Ik gaf het vogeltje vanochtend om 6 uur, alweer in mijn badjas en op slippers, de vrijheid in het bosje naast ons huis.
Nestvlieders, vogeltjes die het nest kunnen verlaten, leren van hun ouders hoe ze moeten vliegen. Dat gebeurt op de grond. Het is waarschijnlijk op zo’n moment dat Jipke zijn kans heeft gezien om dit vogeltje te grijpen.
We zijn inmiddels enkele uren later en de katten zijn nog steeds binnen. Ik hoop dat het vogeltje veilig is, maar ik besef ook dat Jipke, Diva of andere katten uit de buurt het straks misschien weer vinden. Dat is helaas de wet van de sterkste, zo zit de soms wrede natuur nu eenmaal in elkaar.
Wil je niets missen? Volg onze kook-, leef- en genietmomenten op Facebook of Instagram. Als je lid wordt van onze Facebookgroep krijg je er nog nuttige tips en interessante links bovenop.